https://bibihuismaastricht.nl/

Geweldig leuk dat ik mag spreken hier op het grote feest van de opening van het Bibihuis.

Ik voel me zeer vereerd! Niet in de laatste plaats omdat al die andere harde werkers en professionals een diepe bewondering heb voor hun inzet en vechtlust voor deze kinderen. 

Het Bibihuis is voor kinderen een echt thuis, (niet een te-huis). Om dat helder te maken ga ik iets zeggen over geluk en ontwikkeling van kinderen. 

Zonder verbinding is niemand iemand.

Zonder liefde, zonder horen-bij, zonder de liefdevolle ander, kunnen wij en zeker niet een kind, bestaan en geluk opbouwen. 
Als het goed is, staat de band die het jonge kind met zijn ouders / opvoeders heeft garant voor een veilige verbinding. Dat is voor tweederde van de Nederlandse kinderen zeker het geval.

Kinderen die veilig gehecht zijn krijgen een blauwdruk voor geluk.

Dat is een groot geschenk, misschien wel het grootste geschenk dat ouders aan hun kind kunnen geven. Het latere leven van het kind wordt namelijk gekleurd door de eerste ervaringen van harmonie en tevredenheid;

Wat het kind ook mee gaat maken: oorlogen, ziekte, een moeilijke partner, werkeloosheid… diep van binnen is er een weten dat het ook goed kan zijn. Dat zíj of híj goed ís. Dat is nog es een goede basis in je leven! 

Helaas. ..is er voor één-derde van de kinderen niet of veel minder sprake van een veilige verbinding. Het kind voelt zich dan door de ouders niet helemaal of helemaal niet geaccepteerd en welkom zoals het is. Ouders begrijpen zijn behoeftes niet of kunnen daar onvoldoende aan tegemoet komen. Zijn misschien teveel bezig met hun eigen behoeftes, verslavingen, trauma's. Als het kind in zijn diepste wezen niet gekend wordt, is een kind eenzaam. De kans is groot dat het kind uit balans raakt. Het wordt waakzamer, over-alert of huilerig, krijgt slaap- of eetproblemen, gaat klampen aan de ouders of heeft veel te zelfstandig: 'ik doe het wel allemaal alleen'- gedrag. Hij ontwikkelt wellicht een kort lontje, wordt overal kwaad om, gaat over grenzen bij anderen: Hij voelt zich ongelukkig, hij gedijt niet.

Een percentage van deze kinderen krijgt ernstiger gedragsproblemen, of heeft psychiatrische hulp of psychotherapie nodig, tot de volwassenheid en soms ook ver daarna. Narcisme, Borderline, Depressie, Angststoornissen… ze hangen samen met een diepe eenzaamheid, met in wezen niet gekend zijn, met verlangen naar contact en dat weer doodeng vinden.

Een deel van deze kinderen raakt hun ouders kwijt. Jeugdzorg beschermt deze kinderen omdat ze verwaarloosd worden, slecht behandeld, soms ook mishandeld of misbruikt.

Kinderen zien hun ouders daarna helemaal niet meer of slechts zo nu en dan.

Kinderen die thuis op een normale en liefdevolle manier opgroeien hebben aandachtige ouders nodig die beschikbaar zijn, die onvoorwaardelijk van hen houden, die hen kunnen lezen en sensitief zijn voor hun behoeften.

Kinderen die het zonder hun ouders moeten doen hebben die zaken nog veel harder nodig: aandacht voor hun wel en wee, continuïteit en betrokkenheid van dezelfde persoon, liefdevolle bejegening.

En dat is nu net wat uithuisgeplaatste kinderen niet of heel onvoldoende krijgen. Ze verhuizen vaak van tehuis naar pleegezin naar weer een ander pleeggezin of tehuis. Personeel waar ze zich aan hechten, verdwijnt weer. Zo raken ze meer en meer ontmoedigd, zo u wilt onverschillig. Hun vertrouwen in de wereld gaat weg, hun zelfvertrouwen hapert. Ze kunnen zo shit aan de wereld krijgen. Middelvinger omhoog.. Of er komt een dijk van een depressie, met gedachten als: was ik maar dood.

Er zijn zorggelden. Er zijn gemeentes die dat verdelen. Als je voor uithuisgeplaatste kinderen geld moet besteden, doe het dan voor een plaats waar kinderen dàt kunnen krijgen: continuïteit, dezelfde hechtingspersonen, liefde. Dat is namelijk het allerbelangrijkste, naast therapie etc. 
Mensen die blijven tot je groot genoeg bent. Tot je op eigen banen kunt staan. 
Mensen die je agressie, verdriet wel zien, maar je niet op je gedrag afrekenen omdat ze begrijpen dat daar een pijnlijk verhaal achter steekt.
Mensen die met jou een weg zoeken om met dat verhaal om te gaan. Die in je geloven.
Dan word je weer iemand. Want zìj zien jou.

Dat alles, dat ìs het Bibihuis. Maar het Bibihuis moest weg. Zou te duur zijn, of misschien zelfs niet professioneel genoeg! Kinderen mogen nu officieel niet meer geplaatst worden en moeten in tehuizen en leefgroepen blijven om behandeld te worden . Waar ze geen wortel kunnen schieten want de plaatsing is altijd tijdelijk. Dat, terwijl er ook een plaats voor hen zou zijn in het Bibihuis. Dat geeft machteloze woede. Want in het Bibihuis kunnen kinderen wel wortel schieten. Met om hen heen een grote familie, waar ze bij horen: Marty, Anke, vrijwilligers, professionals, klusjesmensen, voogden, de kapper, het bestuur, en vele anderen. Een warme cirkel.

Moge de armoe waarmee de overheid en het gemeentelijk apparaat aan het beknibbelen is, nooit greep krijgen op het voortbestaan van het Bibihuis, dat alle kansen biedt aan home-loze kinderen. Koester deze voorziening waar een hart is, waar aandacht is en liefde. Laten we nu hartelijk vieren dat door het doorzettingsvermogen en de vechtlust van deze familie dit prachtige pand vandaag geopend wordt!